Ρητορικό το ερώτημα της επικεφαλίδας του άρθρου, καθώς είναι αδιαμφισβήτητο πως όποια ομάδα είναι μπροστά στο σκορ κατά το τελευταίο σφύριγμα των διαιτητών κατακτά το παιχνίδι και φεύγει από το παρκέ με το ροζ φύλλο αγώνα στις αποσκευές της. Και η ομάδα καλαθοσφαίρισης της Νεανικής Εστίας Μεγαρίδος στη σειρά αγώνων που έδωσε με αντίπαλο τον Ηρακλή έχασε στο σκορ. Και αφού έχασε στο σκορ, έχασε και την ευκαιρία συμμετοχής της στο final four της Elite League «Ερρίκος Ντυνάν» και το δικαίωμα δικεδίκησης ανόδου της στην Basket League.
Δεν έχασε όμως από εμπειρίες. Δεν έχασε τις ευκαιρίες να μάθει από τα λάθη της και να «διαβάζει τα φεγγάρια» που λέει κι ο ακατανόμαστος. Δεν έχασε ούτε χιλιοστό από την πεποίθησή της και το δόγμα της αποοπαδοποίησης του αθλητισμού και του χαιρετίζειν και αναγνωρίζειν τον καλύτερο, τον ανώτερο. Δεν έχασε την κυταρρική της δομή που στηρίζεται και προσέχει όλα της τα δομικά στοιχεία για να λέγεται και να είναι ένας υγιής αθλητικός οργανισμός. Δεν έχασε το πείσμα της και το πάθος της για συνέχεια. Βήμα βήμα τη φορά στον ανηφορικό δρόμο που κανείς τους – παίκτες, προπονητής, προπονητικό team, άνθρωποι της Διοίκησης, χορηγοί και υποστηρικτές – δεν πίστεψε ποτέ πως θα ‘ναι ολάνθιστη ευθεία.
Δεν έχασε την ψυχή της που δίνει δύναμη στη «Φλόγα» να καίει κάθε φορά, όπου και όποτε αγωνίζεται. Δεν έχασε την ευγένειά της που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των παικτών της, των παραγόντων της, των προπονητών της, κάθε φορά που τους συναντάμε έξω, δίπλα μας στα καφέ της πόλης, στους δρόμους, στο κουρείο, στο οποιοδήποτε σημείο μέσα στην πόλη. Είναι οι «άνθρωποι της ΝΕΜ» και είναι ζωντανά και ενεργά μέλη της κοινωνίας μας που παίρνουν δύναμη από εμάς και μας την επιστρέφουν πίσω με τον τρόπο που ξέρουν. Με το να αγωνίζονται.
Και κάθε αγώνας έχει έναν νικητή κι έναν χαμένο. Μας κάνουν υπερήφανους με τον τρόπο που αγωνίζονται και όχι με το να νικούν πάντα. Μας επιστρέφουν πίσω την αγάπη ή τον οβολό που τους προσφέρουμε με το να αγωνίζονται. Μ’ αυτό να αισθανόμαστε υπερήφανοι. Η νίκη σίγουρα είναι ο καρπός κι όποιος δεν την θέτει στόχο δεν… «κάμει μήτε για βραστό» που λέμε και στον τόπο μας. Αλλά ο αγώνας και ο τρόπος που αγωνίζεσαι είναι το δέντρο. Και χωρίς δέντρο, καρπός δε γίνεται.
Η ΝΕΜ είναι πολλά πράγματα και τα ‘ χω ξαναγράψει, ανάλογα με το τι μ’ εμπνέει η ομάδα και τα επιτεύγματά της κάθε φορά. Μα αυτή τη φορά θα πω πως η ΝΕΜ είναι σχολείο. Και μας έμαθε για τα καλά το εξής. Ότι στον αγώνα πάμε όλοι μαζί. Κάθε φορά, κάθε λεπτό σε κάθε φάση της ομάδας. Η ΝΕΜ δεν πρέπει να μείνει μόνη. Ένα βήμα έμεινε. Η ΝΕΜ θα χάσει, όταν χάσει όλα τα παραπάνω… και η ΝΕΜ δε χάνει.
υγ. Για την ιστορία θα πω πως οι τελευταίες αναμετρήσεις δεν «ειδησεογραφήθηκαν», όχι από αδιαφορία, ούτε από άρνηση αποδοχής των χαμένων παιχνιδιών. Απλώς τα δελτία τύπου και οι ανακοινώσεις επαναλάμβαναν πολλές φορές το ρήμα «χάσαμε» και όπως προανέφερα η ΝΕΜ δε χάνει. (θα προτιμούσα το «δεν καταφέραμε να κερδίσουμε». Όποιος αγωνίζεται δε χάνει ποτέ. Απλώς δεν «κερδίζει»… πάντα).
Α. Μπακαούκας
